HGJ Grootveld ✞
Mijn leven vind ik bij vlagen boekwaardig. Dat woord verzin ik geloof ik net zelf. Anyways, er gebeurde weer in hoop de afgelopen weken. Op 30-04-2019 overleed mijn lieve vader op 70 jarige leeftijd. Het ziekbed van anderhalf jaar hield ons gezin in z’n greep. Het was een ongelofelijk zware periode. De aftakeling van m’n vader heeft me zeer aangegrepen. Ik ben trots op ons gezin en hoe we de afgelopen periode samen door zijn gekomen. In de week na iemands overlijden is er maar weinig tijd om stil te staan. We regelden met z’n drieeën de condoleance en uitvaart van pa. De dag na z’n overlijden vierde ik heel klein mijn 30e verjaardag, omringd door lieve vrienden. Ook zouden m’n ouders op deze dag 44 jaar getrouwd zijn. Hoeveel emoties kun je ervaren op een dag?
Op 06-05-2019 werd m’n vader in een Volkswagen T2 naar Driehuis-Westerveld gereden. Toen ik achttien was kreeg ik van hem eenzelfde busje. Hij schonk mij daarmee oneindig veel vrijheid, hetgeen dat hij zo koesterde in het leven.
Het was een frisse en wisselend bewolkte dag, die maandag. Prachtig voorjaarsweer eigenlijk. De zaal was vol. Omringd door liefde namen we afscheid van Henk. Vrienden Jari & Wiebe speelden hun nummer Onbereikbaar op een prachtige en subtiele manier. Zoveel respect ook voor deze jongens. Mijn moeder en zus gaven schitterende speeches die mij met trots vervulden. Ikzelf was niet van plan om te spreken. Ik wist niet zo goed wat ik zou moeten zeggen, het besef van het verlies was nog niet echt bij me binnen gekomen. De avond voor de crematie kwamen er echter wat herinneringen aan m’n vader naar boven en ik schreef ze op. Hieronder een licht aangevulde versie van mijn voordracht.
Als je jong bent heb je veel te leren. Zo leerde m’n vader me fietsen. Daarmee gaf hij me de vrijheid om mijn wereld te verkennen. Fietsen deed hij zelf ook graag. Hij mocht van zichzelf pas een elektrische fiets als hij 70 was. Het is er niet van gekomen.
Toen ik wat ouder was draaide de rollen een beetje om. Ik kon hem dingen leren.
“To, kun je me even helpen?” klonk het dan uit de computer kamer.
“Hoe krijg ik dit scherm weg?” of ‘‘Hoe kom ik nu weer in het vorige scherm’’.
Het kostte hem de grootste moeite om mee te blijven doen in het digitale tijdperk. In het begin irriteerde ik me daar mateloos aan, maar later ging ik het zien als een zegen. Het hield hem echt, oprecht, puur en authentiek. Hij was geen @Henk of #Henk. Geen zelfverheerlijkt online alter ego. Hij was gewoon Henk en als je wat van hem wilde weten, moest je dat gewoon aan hem vragen. Persoonlijk. Zelfs een mobiele telefoon wist hij vaak ondersteboven aan z’n oor te houden.
Z’n papieren agendaatje, dat was z’n grootste vriend. Hij observeerde en noteerde. Ik heb die eigenschappen wel een beetje van hem overgenomen. Ik gebruik er wel een laptop voor. Werkt toch iets sneller.
Zo zoek ik in alles een balans. Ik combineer heden en verleden. Probeer bescheiden te blijven en tevreden. Zo was mijn vader en zo ben ik. Zal je missen ouwe pik.
Ik heb mijn vader altijd gezien als een zeer wijze man. Hij wist van heel veel dingen wel iets. En van veel dingen ook heel veel. Mijn vader was een wereldburger pur sang, tevens een wandelende encyclopedie. Ik neem zijn lessen mee. Ik denk dat we allemaal iets kunnen leren van zijn echtheid. Ik zit zelf op Instagram (twijfel om te stoppen) en daar post ik mooie plaatjes. Ik suggereer echter niet dat dat mijn echte leven is. Ik houd gewoon van mooie kiekjes delen. Mijn blog geeft denk ik mijn leven goed weer, met al z’n ups en downs. Ik schrijf het allemaal van me af. Vreugde en verdriet, ze liggen vaak dicht bij elkaar, maar ik deel het graag.
En zo kwam de achtbaan van emoties na de crematie nog niet ten einde. Op vrijdag besloot ik, na een middagje op de markt met m’n moeder, te gaan surfen. Surfen is altijd mijn uitlaatklep geweest, in goede en slechte tijden. Het heeft me op de been gehouden de afgelopen tijd. En vrijdag was dat niet anders. Het voelde heerlijk om weer te mogen spelen in zee. De zee die mij, net als mijn vader dat deed, leert bescheiden te blijven. Toen ik het water uit kwam keek ik naar mijn hand en schrok ik me rot. Mijn hart sloeg over. De afgelopen dagen had ik de trouwring van m’n vader om gehad, maar hij was weg. Ik wist eigenlijk meteen dat hij op de bodem van de Noordzee lag. Tevergeefs zocht ik nog wat in de kleedkamer. Een enorm verdriet overviel me. Ik zou ‘s avonds plaatjes gaan draaien in Haarlem, maar ik had meteen nergens meer zin in. Ik voelde me leeg. Het enige dat ik wilde doen was naar m’n moeder gaan, om samen te huilen. En dat deden we. Het voelde enigszins als een opluchting. Vrienden laat ik niet in de steek en ik besloot toch nog wat plaatjes te draaien met m’n wederhelft Nino.
De volgende ochtend werd ik wakker met een appje van m’n moeder: ‘‘Lieve To, de ring is terecht ❤️❤️❤️❤️. Ik ben net bij Jas (mijn zus), de weeën zijn begonnen. Ik had allemaal boodschappen mee in de juten tas. Opeens lag de ring op de grond…..🌊🙏.’’ Kennelijk was m’n vader nog even met ons aan het dollen en wilde hij de bevalling nog even meepakken.
En zo werd de volgende dag, op 12-05-2019, Ramses Hendrik Grootveld geboren. Ik laat het allemaal maar over me heen komen. Ik ervaar het leven. Ik voel me geliefd en dat maakt me sterk. Probeer bescheiden te blijven en tevreden. ‘‘Loslaten’’ zei m’n vader altijd tegen m’n bezorgde moeder als ik weer eens op reis ging. En zo laat ik jou langzaam gaan pap. De cirkel van het leven is weer rond, het stokje is doorgegeven. Jij leeft voort in ons allen.