At the edge of the world
--------English version below---------
Drie dagen op Pico, 24 op Sao Miguel en vier op Flores zijn omgevlogen. De eilanden van de Azoren zijn prachtig en hebben een plek in mijn hart veroverd. Sao Miguel is het grootste en meest bevolkte eiland, er wonen zo'n 150.000 mensen. Het voelt ver van het vaste land, maar niet heel erg geïsoleerd. De natuur is op bepaalde plekken intens mooi. Bijna iedere dag hiken we wel door een jungle achtige omgeving die uitkomt bij een waterval. Ook surfen kan hier bijna elke dag.
Op Pico kwam ik vaak dezelfde mensen tegen. Het eiland voelt kleiner dan Sao Miguel en er wonen ook veel minder mensen. Ook de hoogste berg van Portugal is hier te vinden, Pico. Samen met mn maat David laat ik me rondleiden door de locals en bezoeken we een lava tunnel.
Als laatst bezoek ik Flores, het meest westelijke eiland van de Azoren. Dit voelt echt als het einde van de wereld. De natuur is er prachtig en er wonen maar 4000 mensen op het eiland. De bewoonde wereld lijkt onmetelijk ver weg. En toch kan het nog desolater. En als het kan dan wil ik het.
Het eiland Corvo ligt een uurtje varen ten noorden van Flores. Er wonen 400 mensen. Op de boot er naar toe voel ik me opgetogen. Ik koester een fascinatie voor eilanden, het liefst afgelegen eilanden. Maar dit eiland is zo ver weg van alles, ik zou er niet kunnen wonen. We hiken rond de vulkaan krater van het eiland, een prachtige ervaring. Op de terugweg voel ik me dankbaar, gelukkig, verdrietig, alles tegelijk. Corvo leert me dankbaar zijn voor wat ik heb. Het leert me relativeren. Het leert me Flores nog meer waarderen en ik neem al het moois van het eiland de daarop volgende dagen in me op.
Speciale thanks na deze reis gaan uit naar mn Surfana Surftrips dierbaren Carine, Bert & David.
Vier vluchten brengen me vandaag van Flores naar Amsterdam, de bewoonde wereld. Vanaf maandag ben ik op Vlieland te vinden. Niet zo desolaat, maar minstens zo gewaardeerd als de eilanden van de Azoren 🧡.
P.S. Foto’s komen asap online
--------------------------------------------------------------------
Three days on Pico, 24 days on Sao Miguel and four on Flores have flown by. The Azores are one of Europe’s most beautiful regions if you ask me. Sao Miguel is de biggest and most densely populated of the Azorean islands, with around 150.000 inhabitants. It feels far away from the mainland, but not that isolated. Its flora and fauna are stunning in some places. We hike almost every day through thick jungle like surroundings, only to end up at another beautiful waterfall. Surfing is another daily routine on Sao Miguel.
On Pico island, I ran into the same people a couple of times. The island feels much smaller than Sao Miguel and it’s far less densely populated. Portugal’s highest peak towers above the clouds on the middle of the island. Together with my mate David, we get a tour from two local ladies. We also visit some lava tubes that run for miles from the volcano to the ocean.
The last part of my Azorean adventure takes me to most westerly island, named Flores. This island truly feels like the end of the world. Its nature is lush and Jurassic Park like. Only 4000 people inhabit this island. Civilization feels far away. And still there is a more desolate spot close to Flores. And if it’s there, I want it.
The island of Corvo sits north of Flores, about an hour away by boat. About 400 people live on the island. On the boat ride in I feel extremely excited. I cherish a fascination for islands, desolate islands in particular. But this island is so far away from it all, I wouldn’t be able to live there. We hike its volcano crater, which is stunning. On the way back to Flores, I feel grateful, happy, sad, all at the same time. Corvo taught me to appreciate what I have. It taught me to put things in perspective. It taught me to appreciate Flores even more and the following days, I absorb all the beauty of the island.
Special thanks after this journey go out to my beloved ones at Surfana Surftrips: Carine, Bert & David.
Four flights take me from Flores to Amsterdam today, back to civilization. From Monday on, I’ll inhabit Vlieland for five weeks. Not as desolate as the Azores, but not less appreciated either 🧡.
P.S. Photo’s will be online soon