Doorkarren

Het is even na etenstijd als ik wegrijd bij mn ouderlijk huis. Het blijft moeilijk, afscheid nemen. Fucking moeilijk. Het is zo dubbel. Aan de ene kant wil ik er zijn voor mn ouders en zus. Aan de andere kant moet ik door.

Ik rij rustig aan op een stoplicht. Hij springt op oranje dus rem ik af. Ik ben rustig en laat gedachtes passeren. Er komt een vrouw naast me staan, ze heeft de ramen open.

“Als je nou iets harder had gereden hadden we door kunnen karren!”, zegt ze hardop. Dat is nou net wat ik niet wil. Ik wil niet doorkarren. Laat mij lekker rustig aan doen en alles in me opnemen. Ook dat is dubbel. Ik ga namelijk vaak best hard. Vlieg van hot naar her en put mezelf uit. Maar ik leer en weet steeds beter mn rust te pakken. “We hebben geen haast toch?!”, roep ik terug. Ze negeert me en zet het volume van de radio hoger.

Ik heb de volgende ochtend een vroege vlucht. Ik besluit niet al te vroeg op te staan zodat ik mn rust snachts kan pakken. Eenmaal op Schiphol realiseer ik me meteen dat dit niet zo snugger was. Er staat een rij van hier tot Tokyo en voel meteen dat het stressvol gaat worden. De rij voor de check in duurt inderdaad kneiter lang (had al ingecheckt maar moest bagage nog droppen). Met nog een half uur tot vertrek stap ik in de rij voor de security check. Die is ook lang en de moed zakt me wel een beetje in de schoenen. Ik hou niet van voordringen en trucjes, maar ik zie geen andere opties. Ik vraag aan een groepje Brazilianen of ik bij ze mag komen staan aan de andere kant van het lint. Scheelt me 7 minuten gok ik. Moet net genoeg zijn. Ze vinden het best. De man erachter geeft me een preek (terecht), maar ik zie geen andere mogelijkheid. Met nog 10 minuten te gaan tot departure wordt mn tas er ook nog even uitgepikt. Ik geef aan dat ik vrij krap op schema zit en ik krijg nog een keer voorrang. Ik sprint naar de gate. De stewardess komt de trap op lopen en weet meteen dat ze mij moet hebben. Ze opent de gate en ik ren het vliegtuig in. Met de stress in de benen ben onderweg naar de Azoren.

Note to myself: Leer hier van Tomas