More trees, less assholes

Mijn ouders demonstreerden regelmatig. Onze generatie lijkt er minder goed in. Zijn we een beetje ingedut? Ik weet het niet. Vandaag kwam er voor mij in ieder geval verandering in. Met een groepje vrienden liepen we de klimaatmars. Het weer was Hollands, wind en regen stelden de menigte op de proef. Maar als de mens iets niet naar z’n hand kan zetten, is dat het weer wel. We kunnen het beinvloeden, daarom lopen we immers de mars, maar het weer ontspoort en vecht terug.

We horen trommels. De energie dreunt over het Rokin. We besluiten naast de band te gaan lopen. We dansen richting de Vijzelgracht. Het voelt goed, gemoedelijk, verbroederend. We halen langzaam een ander bandje in. Twee soorten muziek door elkaar, dat klinkt niet fijn. Ik ben benieuwd hoe ze dit oplossen. Eigenlijk is het heel logisch en zodra ik me dat besef gebeurt het. Samen spelen de compleet verschillende bands verder.

Wij eisen een beter klimaat beleid. Laat dat duidelijk zijn. De grootste vervuilers worden ontzien, dat moet veranderen. Maar ook wij moeten onze gewoontes aanpassen. Minder vliegen. Meer zweven. Minder vlees. Meer groentes. Minder haat. Meer liefde.

Na een klein feestje op het Museumplein druipt iedereen af. Ik zie een iets oudere man in een felle discussie geraken met een andere man. De discussie lijkt te gaan escaleren. Waar het over gaat, ik heb geen idee, maar het ziet er zinloos uit. Ik voel dat de man zich laat gaan. Ik sla mijn arm om hem heen en neem hem mee. ‘‘Laat hem maar’’, zeg ik. Het werkt. Ik voel dat hij zich ook realiseert dat hij beter door kan lopen. Hij bedankt me en ik geef hem een schouderklop.

Demonstreren voor een beter klimaat beleid. Ik had liever gehad dat het niet nodig was geweest, maar ik ben blij dat ik er bij was.