M’n adem hou ik in als ik door de wolk van rook loop voor de ingang van Schiphol. We lijken wel robots, geen controle over onze gewoontes en gevangen in de bevelen van de grote graaiers. 

Een uurtje eerder loop ik van huis richting de bus. Ik luister een nummer met een hypnotiserende beat. Een soort mantra. Van links en rechts komen er mensen aanlopen en we ritsen in elkaar en lopen als een stel robots richting de Albert Heijn. Sterker dan ooit voel ik een afkeer tegen het systeem waarin we gevangen lijken te zitten.

Dat heeft denk ik voor een deel te maken met de dansvoorstelling die ik gister bijwoonde. 155 is een collectief dat ik al drie keer eerder zag optreden. Ik ben fan.

De show van gister, in het DeLaMar, legde de struggles van de ouder wordende man bloot. Het ego, het verbergen van emoties, de drang om ergens bij te horen. Ze worden in stand gehouden door de druk van de maatschappij en een gebrek aan zelfreflectie denk ik. Als ik daar aan denk ben trots op de vrienden die ik heb. We sturen elkaar richting openheid, houden elkaar scherp. De manier waarop de mannen van 155 deze onderwerpen behandelen inspireert me. Energiek, met humor en met zelfspot.

Dicht bij jezelf blijven. Leren en weten wie je bent. Ik hou van dat proces.