We rijden over de onverharde weg naar Baranco. Ik probeer uit alle macht een oneindige hoeveelheid kuilen en stenen te ontwijken. Ik heb bijna geen tijd om van de omgeving te genieten. Als ik langzamer rijd zit er echter meer tijd tussen de manouevres en heb ik dus wat meer tijd om om me heen te kijken. Ik denk graag in metaforen. Zo ook nu. Soms even wat gas terug in het leven, zodat je wat beter om je heen kunt kijken om te genieten van de omgeving.  

Ik sluit deze week een tijdperk af. Een periode van 3 jaar waarin ik weken achtereen op de mooiste plekken heb mogen werken, surfen, leven. Oneindig veel flashbacks: Steenkoude ochtend surfsessies in Zuidwest Frankrijk. De groene glooiende landschappen van Noord Spanje. Kale vlaktes en dode vulkanen beklimmen op Lanzarote. Blindelings de weg kunnen vinden naar alle baaitjes in de Algarve in Portugal. Opzoek naar de mooiste watervallen op de Azoren. Midden in de nacht wakker worden op de boot in de Malediven omdat het anker is losgeslagen. Zo veel avonturen. Zo veel herinneringen voor het leven. Zo veel mogen delen met zo veel mensen. Een crew, zo hecht als familie. Alle surftrips die we hebben georganiseerd, we hebben alles gegeven. Het ging me de laatste tijd wel wat zwaarder af. Ik vond het moeilijk om niet al te veel aan het thuisfront te denken, waar de situatie al een tijd lastig is rondom de gezondheid van m’n vader. Hierdoor kon ik niet helemaal genieten van het moment en was m’n humeur vaak onbewust heel wisselend. Enfin, das ook het leven.

Er begint een nieuw hoofdstuk in m’n leven. Wellicht speelt het zich wat meer af in Nederland. Wellicht ook niet. Ik ben iedereen die ik de afgelopen jaren heb ontmoet of beter heb leren kennen oneindig dankbaar. Dit was misschien wel de mooiste periode van m’n leven.