Ik zit even bij Native een bakkie pleur te drinken. Ik heb weer zin om wat van me af te schrijven. Ik ga morgen naar de Azoren, wat heb ik toch een mooi leven.

Eergister vroeg ik mijn ouders wat ze van mijn levensstijl vinden. Ik ken ouders die hun kind pushen om een baan te gaan zoeken en een huis en ander 'bezit' lijken daarbij ook heilig. Ik vind dat nogal een traditionele manier van kijken naar de wereld. Logisch wel hoor, als je daar mee bent opgegroeid. Maar willen wij dat nog wel? Oke, sommige leeftijdsgenoten kennelijk wel, want die leven al jaren de 'huisje, boompje, beestje' lifestyle. Helemaal prima natuurlijk. In mijn directe omgeving lijkt het echter minder vanzelfsprekend. Ik vraag mezelf hardop af: Wat wil ik dan? Waar word ik gelukkig van?

Mijn ouders hebben mij nooit gepusht in een bepaalde richting. 'Gelukkig worden' was en is hun levensraad. Het geeft mij een vrij gevoel, ik voel me niet opgejaagd. Ik ben altijd zoekende en zal altijd zoekende blijven. Dat is volgens mij ook helemaal prima. Ik wil steeds iets anders doen. Werken zal ik altijd moeten blijven doen, niks pensioen. Dan kun je maar beter dingen blijven doen waar je gelukkig van wordt toch, ook al verdien je er niet veel mee.

Iedereen reist tegenwoordig, het lijkt de remedie van onze tijd om aan stress te ontsnappen. We lijken elkaar lekker op te fucken online met foto's. Soms irriteer ik me daaraan, terwijl ik er zelf aan mee doe. Maar is dat iets van onze tijd of bestaat dat al langer? Ik praat er over met mijn vader. Zijn oudste broer reisde ook al veel op jonge leeftijd en nog steeds. Daar keken ze in het gezin van 4 broers en 1 zus wel een beetje tegenop. Dat wilde mijn vader ook wel en hij maakt tot op de dag van vandaag zijn eigen reizen (al dan niet met mij, mn zus of mn moeder).

Een tijd terug las ik de biografie van Roald Amundsen, the last Viking (aanrader). Amundsen had een onuitputtelijke ontdekkingsdrang. Hij probeerde als eerste de Noordpool te bereiken en toen iemand hem voor was (er heerst nog steeds discussie over wie dat dan was) ging hij voor de Zuidpool. Hij leerde van de locals in poolgebieden en mede door die opgedane kennis wist hij als eerste de Zuidpool te bereiken, vijf weken voordat zijn concurrent Scott aankwam.

Of neem Thor Heyerdahl, een van mijn grote voorbeelden. Thor was er van overtuigd dat de Polynesiërs afstamden van een volk uit Zuid Amerika. De theorie destijds was dat de Polynesiërs afstamden van Aziatische volkeren. Toen niemand hem wilde geloven besloot hij zijn theorie in de praktijk te gaan bewijzen. Hij bouwde een traditioneel Polynesisch vlot, de Kontiki geheten, en ging samen met vier andere Noren en een Zweed het avontuur aan. 101 dagen en 6880 km na vertrek uit Peru bereikte ze Raroia in Polynesië. Jaren later werd door middel van DNA onderzoek aangetoond dat de Polynesiërs wel van Aziaten afstamden. Zijn drang om de connectie tussen verschillende volkeren aan te tonen bleef echter onuitputtelijk. In latere expedities voer hij met primitieve vaartuigen onder andere van Marokko naar Barbados. Zijn woonplaats en standbeeld in Noorwegen heb ik reeds mogen bezoeken, evenals zijn museum in Oslo. Thor Heyerdahl is een inspiratie bron voor mij, omdat hij reizen maakte vanuit een passie, een overtuiging en ongekende nieuwsgierigheid en ontdekkingsdrang.

De moraal van dit verhaal? Reizen is van alle tijden. De mens heeft altijd gereisd. We bevinden ons op dit moment in een tijdperk waarin reizen ongelofelijk toegankelijk is (voor de Westerling) en dus reist een groter deel van ons. Laat de foto's en verhalen van anderen een inspiratie zijn, zoals mijn vader, ooms, Roald Amundsen en Thor Heyerdahl dat voor mij zijn geweest. Leer van de locals en deel die kennis. Probeer altijd het positieve uit andermans reizen te halen. Dat heeft de mensheid gebracht tot waar we nu zijn.