We zitten nu al enige tijd in Lima. Te lang. Het is ongelofelijk hoe veel tijd het kost om een container met donaties het land in te krijgen. Bureaucratie en een verschrikkelijk amateuristische agent zijn de voornaamste redenen van onze tergend langzame voortgang. Ook de overstromingen in grote delen van het land helpen niet mee.

Op dinsdag speelt Peru tegen Uruguay voor WK kwalificatie. We lopen de stad in om de wedstrijd te kijken. Er is een straatje dat bomvol staat en waar muziek gespeeld wordt. De stemming is goed. Peru komt 0-1 achter, maar maakt nog voor rust de 1-1. Na rust wordt de 2-1 gemaakt en ik ga vlak voor het eindsignaal het feestgedruis in. Ik let constant op mn telefoon, in dit soort situaties worden ze meestal genakt. Opeens begint het orkestje van jonge knapen te lopen. Het is druk, super druk. Er ontstaat gedrang en bijna ruzie. Het blijkt achteraf allemaal doordacht. Ik probeer me aan de zijkant staande te houden. Drie seconden van onoplettendheid zijn genoeg. Ik beschuldig de knaap achter me, die mijn blik probeert te ontwijken. Na wat aandringen laat hij de inhoud van zijn zakken zien: mijn telefoon zit er niet bij. Hij was mijn enige hoop. 

Ik zoek de rest van onze groep op en bel KPN om mn sim te laten blokkeren. Alles gebeurt voor een reden denk ik dan maar. Het is een reality check. De welvaart in onze wereld is zo scheef verdeeld dat mensen van elkaar moeten stelen. Hij of zij had die Iphone vast harder nodig dan ik hoop ik. 

Ieder nadeel heeft zn voordeel en ik maak sprongen met het boek dat ik aan het lezen ben: The Light Between Oceans. Ik had het boek in Mompiche *geleend* uit een cafetje (ik had hem harder nodig dan zij). Een van onze reisgenoten gaat waarschijnlijk na ons Surfers for surfers avontuur richting Ecuador en Mompiche. Ik hoop het boek daarom aan haar mee te kunnen geven, zodat het bij lenen blijft.

Ondertussen heb ik ook tijd om na te denken. Over het leven, over vroeger. Ik denk eigenlijk best vaak aan vroeger. De onbezonnen tijd van de basisschool. Jeugdvrienden schieten door mijn hoofd. Wat zouden ze nu doen? Ik ga weer eens contact met ze zoeken als ik thuis ben. Ze hebben allemaal een rol gespeeld in mijn leven en bijgedragen aan wie ik nu ben en waar ik nu ben.

Dankbaarheid overheerst nog steeds. Onze laatste week in Peru gaat in. We zetten alles op alles om de surfgear bij de kids te krijgen. Onze missie zal hoe dan ook slagen. En dan hoop ik als een beter mens terug te keren naar Nederland waar ik mn ouders, zus en vrienden een knuffel zal geven.