Mn tijd in Mompiche zit erop. Ik stap in een kokende bus. Reggaeton pompt uit de speakers. De busrit naar Esmeraldas zal 2,5 uur in beslag nemen. Vanaf daar nog een vluchtje van 30 minuten en een taxi ritje van een uur naar Quito. 

De bus doet er een uur langer over dan de taxi. Leek me dat dat kwam door de lagere snelheid. Blijkt niets met snelheid te maken te hebben maar met de tussenstops. Een ritje in de Python is er niks bij. Maar goed, ik vind het wel mooi.  

Onderweg stappen mensen constant in en uit. Waar zouden ze heen gaan denk ik altijd. Zullen ze ook wel over mij denken. Fruitverkopers lopen door de bus in een poging om wat knaken te verdienen. Wat hebben we het toch goed in Nederland. 

De volgende dag zit ik in een andere bus richting de Cotopaxi, een van de hoogste vulkanen ter wereld (5897m). De besneeuwde top is vanuit de bus duidelijk te zien. Als we een paar uur later een stuk de vulkaan op hiken ligt de top onzichtbaar in de wolken. In deze tijd van het jaar moet je veel geluk hebben om een wolkenloze kegel te kunnen zien. Op 4864 meter hoogte krijg ik een stempel in mn paspoort. Vrij bizar om van 30 graden op het strand naar een sneeuwbal in je hand te gaan. Ik realiseer me plots hoeveel druk ik op mn lichaam leg met mn reizen. De enorme temperatuur- en hoogte verschillen, ik hoop dat ik ze nog lange tijd aan kan. Met een mountainbike race ik even later de vulkaan af. Ook weer eens gedaan. Helemaal gesloopt lig ik een paar uur later op bed. 

De zondag slenter ik wat door het oude centrum met Sarah, mn logeer host. Ik probeer wat rust te pakken, maandag begint mn nieuwe avontuur in Peru. Fijne gedachte om wat bij te gaan dragen aan een betere wereld.

Adios