Buslijn 300, daar is hij weer. Ik stap in Haarlem in, nadat de bus lang op zich heeft laten wachten. Iedereen stond te verkleumen bij de halte en de sfeer is er daarom niet beter op geworden. 

Een paar haltes verder ontstaat er tumult. De buschauffeur wordt geroepen: er waren kennelijk nog mensen aan het uitstappen en de buschauffeur wilde al wegrijden. Een man vraagt of de buschauffeur wat rustiger aan kan doen. De buschauffeur ontploft vrijwel meteen en begint terug te schreeuwen. Er mengen zich nog wat mensen in de discussie. De man die de buschauffeur aansprak blijft kalm, de sjoof begint alleen maar ombeschofter te worden. Ik voel de spanning in mn lichaam opbouwen tot het punt waarop ik me niet meer kan inhouden. De sjoof schreeuwt naar de man dat ie niet zo moet lullen en zich met zn eigen zaken moet bemoeien. Dat vind ik een vreemd verwijt want het zijn ook zijn zaken. Ik roep naar de sjoof dat ie normaal moet doen. De rest van de bus knikt instemmend. De sjoof zwijgt.

Ontdaan staar ik voor me uit. Een paar minuten verstrijken maar dan gebeurd er iets moois. Op verschillende plekken in de bus ontstaan dialogen. Tussen de man die de buschauffeur aansprak en een vrouw, maar ook tussen andere mensen die naast elkaar zitten. De druk is kennelijk van de ketel en er is een soort collectief besef ontstaan van de nutteloosheid van de zojuist gevoerde ruzie. 

Mijn eindhalte komt in zicht. Ik loop naar de deur van de bus. De zojuist uitgekafferde passagier wenst de sjoof een fijn weekend.  

Ik ben weer in Nederland. Land meteen teveel mensen, maar we zullen er toch wat van moeten maken.